“Ik wilde mijn hele gezin omleggen”

Trudy viel in het huis van haar dochter en schoonzoon in de meterput. Gek genoeg konden ze in het ziekenhuis maar niet vinden wat er met haar aan de hand was.

Bijna zeven jaar geleden deed ik nietsvermoedend de deur open bij mijn dochter en mijn schoonzoon. En toen ben ik in de meterput gevallen. Echt, tot borsthoogte heb ik erin gestaan. In eerste instantie kreeg ik last van mijn knie en mijn heup en was ik bont en blauw. Maar toen ik foto’s liet maken was daarop helemaal niets te zien. Ik wist wel dat er iets was maar niemand kon iets vinden in het ziekenhuis.

Nadat ik bijna niet meer kon lopen, zei de fysiotherapeut: “Joh, dit gaat de verkeerde kant op. Ga eens naar de Bergman kliniek.” Toen heb ik daar een afspraak gemaakt. Die arts daar zei: “Je moet er heel goed over nadenken.” Want eerst krijg je onder begeleiding een injectie met lidocaïne en cortisone. Daar ben ik heel ziek van geweest. En ik kreeg ook psychische klachten daarvan. Ik wilde mijn hele gezin omleggen. Nou wil ik dat soms nog weleens maar dit was echt van de medicijnen. Dat was echt heel pittig. Ik heb toen ook de Bergman kliniek gebeld en de arts daar zei meteen: “Dit mag je echt nooit meer krijgen.” Het was voor mezelf natuurlijk ook heel angstig.

Rotzooi

Maar goed, die arts belde op met de mededeling: “Joh, ik heb iets anders voor je.” Je kreeg dan van die rotzooi ingespoten waarvan je groen licht geeft. En je mag dan ook niet in contact komen met andere mensen. Ze hebben het in mijn arm gespoten en het zakt dan naar waar het niet goed zit. Ik heb toen allerlei scans gehad. En toen zag die man precies wat er aan de hand was. Hij stelde een operatie voor en zei: “Da’s niet zo’n fijne operatie want dan moet ik een gewricht vastzetten.” Je hebt vier gewrichtjes bij je voet en het tweede zou dan vastgezet worden waardoor je dus beperkingen krijgt. Je kan dan moeilijk op je tenen staan, bepaalde dingen kan je niet meer doen… Maar ik kon toen hooguit nog maar 400 meter lopen. En de arts zei: “Ik kan je garanderen dat je daarna weer vier kilometer loopt.” De week daarop had hij al tijd.

Maar daarna moest ik natuurlijk nog drie maanden in het gips. Dan lig je in huis en iedereen moet je verzorgen. Je kan niks en je bent natuurlijk hartstikke ongelukkig. Dus dan ben je heel blij als je het revalidatieproces in mag. Dan denk je dat je kan lopen zonder stok. Alles kon weg. En dan loop je voor het eerst weer boodschappen te doen en dan zeggen ze: “Meid, wat heb jij nou! Jij loopt ook moeilijk!” Pats! Dat raakt je. Dat is gewoon heel vervelend.

Voorschotten

Na de operatie zat ik in een vliegtuig en ik zeg tegen mijn man: “Mijn plaatje zit los.” En hij zegt: “Doe even normaal joh!” En ik zeg: “Nee, mijn plaatje zit los. Ik voel ‘m gewoon bewegen.” Dus weer de kliniek gebeld. En die arts zegt: “Ja, vanwege de botdichtheid mag hij er nog niet uit. En hij kan ook niet los zitten want ik had hem hartstikke vast aangedraaid.” Het was een hele goede dokter maar ook wel heel erg overtuigd van zijn eigen kunnen. Hij zei: “Weet je, dan kijken we wel in maart.” Maar dat duurde dus toen nog drie maanden. En dan ga je ook kijken op van die forums. Dat moet je misschien ook niet doen. Maar je haalt er ook wel weer vreugde uit. Dat er ook nog mensen zijn die het nog veel erger hebben. Dat klinkt helemaal niet aardig maar dan kan je jezelf een beetje oppeppen. Dus toen kreeg ik weer een ruggenprik en zei hij: “Zo, ik ga hem dichtmaken.” Ik zeg: “Hoezo?” Hij zegt: “Ja, hij zat los. Je had gelijk.”

Mijn dochter had op een gegeven moment gebeld met Rob Kroezen van LSR. Die kende ze nog van andere zaken. Ik heb hem meteen gezegd dat ik geen zaak zou aanspannen tegen mijn dochter en schoonzoon. Dat vond ik niet kunnen. Dat wilde ik ook helemaal niet. Maar je moet zoveel van jezelf bloot geven.

Na Rob kreeg ik al snel te maken met Vera Teeuwen. Een dame die heel pienter en gezellig klonk en het toen overnam van Rob. Met Vera had ik een heel goed contact. Zij heeft er ook voor gezorgd dat ik die voorschotten kreeg. Rob had daarvoor al geregeld dat ik een e-bike kreeg. Maar Vera pakte het zo adequaat op. Maar toen ging Vera op zwangerschapsverlof en kreeg ik Daniëlle Valstar toegewezen. Zij was ook heel kordaat.

Ik moest toen ook nog voor een second opinion naar Amsterdam. Dat wilde ik eigenlijk helemaal niet want dan moet je weer dat hele verhaal vertellen en wie weet zegt er dan wel iemand dat er helemaal niets aan de hand is. Je gaat je gekke dingen in je hoofd halen. Maar mijn man zei: “Zelfs Jules de Korte ziet nog dat je niet goed loopt.” Die dokter zei eigenlijk niet veel anders dan wat mijn eerdere dokter had gezegd. Links is die voet voor zoveel procent invalide etcetera. En hij zei: “Binnen tien jaar kan je beperkt lopen en staan als je ‘m niet goed belast.”

Kranig

Ik heb daarna gevideobeld met Daniëlle. Ik had haar nog nooit gezien. We voerden via de telefoon kleine, zakelijke gesprekken. Ik zei: “Ik ga gewoon zeggen hoe het is en word ik emotioneel dan word ik emotioneel. Da’s dan jammer. Maar ik ga niks verzinnen om het erger te maken. Daniëlle had een hele mooie schadestaat gemaakt. En die mevrouw van de tegenpartij zei: “Ik vind u kranig.” Dus ik zei: “Het is allemaal leuk en aardig maar ik heb fysio en je krijgt 27 behandelingen. Stel dat je daarna moet betalen en ik krijg ook nog last van mijn arm, mijn rug of van mijn knie dan moet ik nog meer fysio. En dat zou dan van mijn eigen risico moeten komen. Dus ik wil wel dat jullie daar een oplossing voor zoeken.” En dat hebben ze gedaan. Tot mijn 75ste krijg ik een vergoeding per maand voor de aanvullende verzekering. Dus het is allemaal wel heel netjes afgehandeld.

Ik ben uiteindelijk wel van mijn stoel gevallen van wat ik ontvangen heb. Ik zag het resultaat en ik moest heel hard huilen. Toen ben ik mijn man gaan bellen en die zei: “Wat is er aan de hand?” Ik zeg: “Nou, dit slaat helemaal nergens op.” Je krijgt dat geld en op het moment dat je het bedrag ziet staan, realiseer je je: het is echt heel erg. Anders krijg je niet zoveel. Dat was heel confronterend voor mij. Nee, Daniëlle heeft dat echt heel vakkundig aangepakt. Ze zei ook: “Ik was geraakt door je verhaal.” Ze zei dat ik ook alles steeds keurig had verwoord en dat ze alles heel makkelijk terug konden vinden.

Nu ben ik zover dat ik elke drie weken fysiotherapie heb. Maar beter dan dat het nu is, wordt het niet. Ik moet ook keuzes maken in wat ik doe op een dag. Niet dat ik er heel erg mee bezig ben maar… Ik probeer er gewoon wat van te maken. Dit is gebeurd. Mijn leven is wel vooruit gegaan sinds de operatie. Ik was toen ook helemaal mezelf niet.

Janken

Ik probeer zoveel mogelijk de fiets te pakken en alleen als het heel hard waait de e-bike. En op een gegeven moment moet je ook dingen overgeven. Dat was voor mij wel een heel moeilijk punt. Ik zeg altijd maar: “Mijn voet is gehandicapt maar de rest doet het nog.” Maar de pijn is gewoon chronisch. Ik ben ook tien kilo afgevallen het afgelopen half jaar. Bewust, vanwege hoge bloeddruk en cholesterol. En dan beweeg je je toch wat makkelijker. Maar de pijn blijft hetzelfde.

Ik had natuurlijk het hele schadeherstelproces veel eerder in gang moeten zetten. En wat ik nu aan geld heb ontvangen, zet ik weg. Je hebt het straks misschien hard genoeg nodig. Voor hulp in huis of iets dergelijks. Dan heb je toch een potje om het uit te betalen.

Ik heb ook zat lopen janken in mijn bed. Zo van: is dit het nou? En dat je wil hardlopen met je kleinkinderen of achter een kinderwagen lopen. Dat wil je allemaal. Maar het helpt niet. En er zijn ook nog veel ergere dingen dan dit. Al vind ik dit soms wel heel erg. Maar dat is een ander verhaal.